Dag 16 : Seward - Harding Icefield

donderdag 23 juli 2015

Wanneer we de gordijnen open doen, kunnen we onze ogen niet geloven. Het is droog en licht bewolkt, hier en daar zelfs een streepje zon ! Perfect weer om de tocht naar Harding Icefield (13,20 km, heen en terug) in Kenai Fjords NP te ondernemen.

In de rugzak: lunch, energy bar, chips, koekje, 2 liter water, zonnecrème, zonnebril, regenkledij, dikke trui. We zijn op veel voorbereid.

Vorig jaar deden we ook deze tocht maar op een zaterdag, dan organiseren ze een ranger begeleide tocht. Dit jaar zijn we flink genoeg om het zonder begeleiding te doen. ;-)

Ik heb hier nog "unfinished business". Vorig jaar gestrand op 2/3. Dit jaar wil ik echt graag naar de top.

Geheel gevaarloos is de wandeling niet. Het weer kan zomaar omslaan, er wonen beren en er staan giftige planten. Aan het begin van het pad staan borden met waarschuwingen voor een bepaalde soort berenklauw die uitslag (zelfs brandwonde-achtige letsels) geeft als je hem aanraakt. Goed opletten dus en voor de rest, zorg dat je goed voorbereid bent.

Het pad klimt parallel aan de Exit Glacier naar de rand van het Harding Icefield.

Enkele cijfertjes:
Stijging: ongeveer 1000 ft per mijl (330 m)
Tot begin trail (0,80 km – vlak)
1ste deel tot Marmot Meadows (2,25 km – stijging 316 m)
2de deel tot Top of Cliffs (1,61 km – stijging 279 m)
3de deel tot End of Trail (rand Harding Icefield) (2,58 km – stijging 307 m)

Voor we vertrekken checken we nog even de trailcondities in het Nature Center. Er zijn geen problemen. Dus, klaar en start.

Via een verharde weg gaan we tot bij het begin van het pad. Om 10 u 30' schrijf ik ons in in het logboek aan het trailhead.

Het eerste stuk is zeker niet mijn favoriete stuk. Het pad loopt door het bos en er zijn veel ongelijke trappen die soms hoog zijn. Mooi is het er wel maar het stapt moeilijk. We doen al snel onze vesten uit, het is niet echt koud vandaag.

Voor onze voeten steekt een pika over. Een kleine snelle jongen, wij zijn te laat voor een foto.

Specht

Na heel wat geklauter kom je uit het bos en krijg je een eerste prachtig zicht op de Exit Glacier.

Even verder bereiken we Marmot Meadows. Het is 12 u.

Perfecte plaats voor een korte pauze. Een energy bar en water en dan kunnen we aan het volgende stuk beginnen.

Nog maar net begonnen aan deel 2, en we horen boven ons mensen fluiten, lijkt wel op ons te zijn. Wat blijkt, in de weide naast ons zit een zwarte beer. Zij zien de beer wel en zeggen dat hij erg dichtbij is. Wij zien hem niet maar we klappen in onze handen, babbelen luid en haasten ons tot bij de andere wandelaars. De beer zit ondertussen tussen de struiken maar we kunnen hem nog even mooi zien voor hij terug in de struiken verdwijnt en zich niet meer laat zien.

In het midden onder op de foto zie je het pad waarlangs de beer zat.

Ook hier zitten er nog serieus zware stukken pad in voor mij. De uitzichten zijn fenomenaal. Je wandelt steeds langs de Exit Glacier.

Van zodra je uit de zone met struiken bent, belandt je in de alpiene toendra.

Het pad kronkelt verder via wel erg veel bochtjes.

We komen 3 marmotten tegen. Deze was de meest fotogenieke.

En deze zat mooi verstopt tussen de bloemen. Op deze hoogte bloeien erg veel bloemen. Het is net alsof de lente hier pas begonnen is.

Om 13 u bereiken we Top of cliffs. Dit is het punt tot waar ik vorig jaar geraakt ben.

Ik ben bekaf. Ik stel voor dat Sander maar alleen doorgaat en dat ik hier op hem zal wachten.

Neen, neen zegt hij. Jij gaat tot boven vandaag.

We lunchen en genieten nog wat van het uitzicht. De zon begint steeds meer te schijnen dus is het hier erg aangenaam. De pauze heeft me deugd gedaan.

We beginnen aan het laatste deel van de tocht.

In het begin loopt het pad over stenen, redelijk stijl omhoog. Er staan vlaggetjes en cairns om het meest juiste pad aan te duiden.

Ik heb het erg moeilijk maar mijn zoon is een prima coach. Hij moedigt me aan en we blijven regelmatig even staan zodat ik wat op adem kan komen.

Eenmaal na de stenen gaat het in één lange stijgende lijn verder. Geen stenen meer maar wel een serieuze helling. Harding Icefield komt al beter in zicht.

Ook hier staan erg veel bloemen. En ja, nog een marmot tussen de bloemen.

Vervolgens zijn er erg grote stukken waar we door de sneeuw moeten. De hoeveelheid sneeuw verbaast Sander want toen hij dit vorig jaar deed, waren er maar enkele, kortere sneeuwzones. Wanneer de schuilhut in zicht komt, is het tijd om onze vesten terug aan te doen. De temperatuur is op deze hoogte wat gezakt en er staat een sterke, koude wind.

En dan, om 15 u, komen we aan bij de rand van het Harding Icefield.

Ik doe een klein vreugde dansje ;)

Het is nog redelijk bewolkt boven het ijsveld maar toch is het al indrukwekkend.

Ik ben zo blij dat ik dit gekund heb. De grootsheid maakt een diepe indruk op me.

Maar eerlijk is eerlijk. Als ik niet zo'n goede mental coach gehad had, dan was ik bij het vorige punt gestopt of was ik teruggekeerd bij het moeilijke deel tussen de stenen.

Climb the mountains and get their good tidings. Nature's peace will flow into you as sunshine flows into trees. The winds will blow their own freshness into you, and the storms their energy, while cares will drop away from you like the leaves of Autumn.

John Muir (1838 - 1914), Our National Parks, 1901

Zicht richting dal, naar de voet van Exit Glacier.

We blijven 20' genieten. Door de snel wisselende wolken zijn er regelmatig andere delen zichtbaar. Het is echt adembenemend mooi hierboven.

Tijd om terug te gaan.

Schuilhut

Op de terugweg trekken de wolken meer weg. We kijken nog regelmatig achterom. Dit zicht wordt je niet beu. De bergen op het ijsveld spelen een spelletje verstoppertje met de wolken.

Hier een zicht op het grootste sneeuwstuk waar het pad doorloopt.
Gevaarlijk is het niet om over de sneeuw te stappen want ook hier zijn overal vlaggetjes gezet om een veilige weg aan te duiden. Maar het stapt wel moeilijk.

Om 16 u 10' zijn we terug bij Top of Cliffs waar we de rest van onze lunch eten.

Het begint nu zelfs warm te worden.

We vertrekken om 16 u 30' naar beneden.

Wanneer we terug bij het trailhead zijn is het 17 u 40'.

Het verharde stuk terug tot aan het Nature Center lijkt eeuwig te duren, in werkelijkheid is het maar een goede 5 minuten stappen.

We frissen ons een beetje op. Een beetje water over je gezicht doet wonderen.

Wanneer we wegrijden doen we nog een fotostop. Zicht op Exit Glacier, badend in de zon.

Om 18 u stoppen we bij de Salmon Bake voor het avondeten. Het is een gezellig restaurantje.

Ondanks hun slogan, helemaal geen louzy food. We hebben er heerlijk gegeten.

Dit was een dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal blijven.

We zijn kapot (allé, ik toch) maar o zo voldaan.

Nothing is impossible, the word itself says 'I'm possible'!

Audrey Hepburn

Een speciaal dankwoord voor Sander. Zonder hem, zijn steun en motivatie, was deze tocht voor mij niet mogelijk geweest. Samen hebben we al erg moeilijke periodes doorstaan maar dat hij me ook hierdoor getrokken heeft, zal ik nooit meer vergeten. Dank je zoon.

Afgelegde km: 37 km

Het weer: 23 °C bij Salmon Bake
Hotel: Breeze Inn Motel - Seward