Via de Alaska Marine Highway gaan we naar Whittier. Neen niet met de auto, maar met de ferry, de M/V Aurora. Deze vertrekt om 7 u 's ochtends wat wilt zeggen dat we om 5 u 30' uit ons bed moeten. Ik kan je verzekeren dat Sander hier niet echt gelukkig mee is.
Het is schitterend weer dus wij hebben plaatsgenomen op het achterdek.
Wat een heerlijke ochtend, nauwelijks wind, zon en een lekkere koffie. Hier wordt ne mens gelukkig van.
Wat een heerlijke ochtend, nauwelijks wind, zon en een lekkere koffie. Hier wordt ne mens gelukkig van.
Vanop zee zijn de Chugach Mountains nog indrukwekkender. Ze rijzen recht uit zee op.
De zon staat nog niet echt hoog en er hangen wat sliertjes wolken wat een mooi spel geeft tussen schaduwen en licht. Ik maak veel (te veel) foto's.
Regelmatig zien we zeeleven. We hebben meerdere bultruggen gezien maar die waren wat ver voor een foto. De bruinvissen (dall's porpoise) kwamen naast de boot zwemmen.
Tussen de boot en de kleine eilandjes zwemmen 2 zee-otters.
Al het land op onderstaande foto zijn eilandjes. Voor de kust ligt een hele gordel van kleinere en grotere eilandjes. Sommigen zijn maar enkele meters hoog.
Aan de kant van het vasteland varen we voorbij verschillende fjorden. Hieronder de College Fjord. Deze heeft 2 grote vloedwatergletsjers (tidal glacier), de Harvard en de Yale Glacier.
Tegen het einde van de tocht varen we weer in een fjord, het Passage Canal. Het water is hier weer groen/blauw door het vele smeltwater wat in de baai loopt.
Na 5 u 45' varen, komen we aan in Whittier. Het is 12 u 45'. We hebben op de boot geluncht en waren van plan om 1 u in het stadje rond te lopen. Maar ik vind het nogal een lelijk stadje. Ik heb voor de volledigheid toch maar enkele foto's genomen van op zee.
Het stadje is omgeven door bergen en gletsjers.
In Whittier wonen maar 230 mensen. De meesten van hen wonen in de Begich Towers.
De Portage Pass route werd vroeger al door de Native Americans gebruikt om naar de visrijke gebieden van Turnagain Arm te gaan. Later maakten Russische en Amerikaanse ontdekkers en goudzoekers er ook gebruik van. Het is dan ook de snelste route naar Cook Inlet en het binnenland van Alaska vanuit Prince William Sound.
Het stadje zelf ontstond tijdens WOII toen het leger hier een basis had. Voornaamste troeven waren het hele diepe water en het feit dat de haven ijsvrij is in de winter. Whittier fungeerde vooral als doorvoerpunt voor manschappen en materiaal. Inmiddels was er een tunnel gemaakt door de bergen tussen Bear Valley en Whittier zodat de haven nu ook via land bereikbaar was.
De haven wordt gebruikt door cruiseschepen, vrachtschepen en de ferry en is nog altijd bereikbaar met de trein. Voor de trein werd er een tunnel van 2.5 mijl lang aangelegd, de Anton Anderson Memorial Tunnel. Aanvankelijk reed enkel de trein door de tunnel maar later mochten ook auto's erdoor. Er is een speedlimit van 25 mph waardoor een rit ongeveer 6' 30" duurt. Elke kant mag beurtelings door de tunnel rijden want het is éénrichtingsverkeer. In de richting van Whittier dien je tolgeld te betalen, 13$.
Het is handig als je een tunnelschema meeneemt.
In Whittier wonen maar 230 mensen. De meesten van hen wonen in de Begich Towers.
De Portage Pass route werd vroeger al door de Native Americans gebruikt om naar de visrijke gebieden van Turnagain Arm te gaan. Later maakten Russische en Amerikaanse ontdekkers en goudzoekers er ook gebruik van. Het is dan ook de snelste route naar Cook Inlet en het binnenland van Alaska vanuit Prince William Sound.
Het stadje zelf ontstond tijdens WOII toen het leger hier een basis had. Voornaamste troeven waren het hele diepe water en het feit dat de haven ijsvrij is in de winter. Whittier fungeerde vooral als doorvoerpunt voor manschappen en materiaal. Inmiddels was er een tunnel gemaakt door de bergen tussen Bear Valley en Whittier zodat de haven nu ook via land bereikbaar was.
De haven wordt gebruikt door cruiseschepen, vrachtschepen en de ferry en is nog altijd bereikbaar met de trein. Voor de trein werd er een tunnel van 2.5 mijl lang aangelegd, de Anton Anderson Memorial Tunnel. Aanvankelijk reed enkel de trein door de tunnel maar later mochten ook auto's erdoor. Er is een speedlimit van 25 mph waardoor een rit ongeveer 6' 30" duurt. Elke kant mag beurtelings door de tunnel rijden want het is éénrichtingsverkeer. In de richting van Whittier dien je tolgeld te betalen, 13$.
Het is handig als je een tunnelschema meeneemt.
De speedlimit is 25 mph, een rit duurt 6' 30".
En dan is er licht aan het einde van de tunnel ...
Net buiten de tunnel ligt Portage Lake. De Portage Glacier en de Burns Glacier monden uit in het meer.
Portage Glacier & Portage Valley is een recreatiegebied. We brengen een kort bezoek aan het Begich & Boggs Visitor Center.
Daarna willen we naar het Williwaw Fish Viewing Platform en dan een kleine lus wandelen langs kleine meertjes. De zalm geeft echter niet thuis. We beginnen dadelijk aan de wandeling, het Williwaw Ponds Trail. De weg staat niet goed aangeduid en zo komt het dat we op een grote lus terecht komen. In plaats van 1 mijl wandelen, wordt het 3 mijl wandelen.
Tijd nu om naar Seward te vertrekken. Onderweg zijn er wat roadworks maar we verliezen er weinig tijd. En de wolken, die trekken wat weg.
Er zijn wel enkele mooie plekjes, maar we hebben al leukere wandelingen gedaan.
In het riviertje vinden we toch nog enkele verdwaalde zalmen.
Er is bewolking komen opzetten, maar het blijft wel droog. We zijn verrast door deze mooie vallei, hadden we niet verwacht.
Bij Tern Lake doen we nog een korte stop. Het meertje trekt erg veel verschillende watervogels aan.
We zetten snel de bagage op de kamer en trekken dan naar de haven.
 |
| Red-necked Grebe |
Rond 17 u komen we aan in Seward. En neen maar, zon in Seward!!! We kunnen de hele baai zien (iets wat vorig jaar niet het geval was).
Seward is een pittoresk stadje gelegen tussen de hoge bergtoppen en de zee, Resurrection Bay.
Gesticht in 1903 door werkers aan de spoorweg, diende het voornamelijk als haven en bevoorradingscentrum. In 1910 legde men het Iditarod Trail (1500 km) aan voor transport van mensen, goederen en postbedeling tussen Seward en Nome. Vanaf 1924 werd dit met vliegtuigjes gedaan. Nu is het Iditarod Trail vooral bekend voor de sledehonden race die elk jaar in maart wordt gereden tussen Anchorage en Nome.
Seward is een pittoresk stadje gelegen tussen de hoge bergtoppen en de zee, Resurrection Bay.
Gesticht in 1903 door werkers aan de spoorweg, diende het voornamelijk als haven en bevoorradingscentrum. In 1910 legde men het Iditarod Trail (1500 km) aan voor transport van mensen, goederen en postbedeling tussen Seward en Nome. Vanaf 1924 werd dit met vliegtuigjes gedaan. Nu is het Iditarod Trail vooral bekend voor de sledehonden race die elk jaar in maart wordt gereden tussen Anchorage en Nome.
Eerst een kort bezoek aan het Information Center van Kenai Fjords National Park.
Dan melden we ons aan bij Kenai Fjords Tours, alles is OK, we staan geboekt op de tour van morgen.
Op de kade is er een gezellige drukte. De vissers die een dagje op zee geweest zijn, pronken maar wat graag met hun vangst. Ik wist niet dat heilbot zo groot kon worden!
Voor ons avondeten kiezen we voor Ray's Waterfront dat in de haven gelegen is. Erg lekker eten maar wel redelijk duur.
We checken het weerbericht voor morgen en dat ziet er niet al te best uit.
We wandelen tussen de boten door en raken aan de praat met een visser. Blijkt dat ze die reuze heilbot gewoon met een vislijn binnenhalen ! Nu ja, het zijn wel vislijnen van een zwaarder kaliber.
De visser geeft nog wat uitleg. Wat een aardige man.
De visser geeft nog wat uitleg. Wat een aardige man.
We checken het weerbericht voor morgen en dat ziet er niet al te best uit.
2 opmerkingen:
Wat leuk dat jullie deze soort fuut gezien hebben, weer eens wat anders!
Mijn zoon is een geweldig goede vogelspotter. Wat voor mij ook goed uitkomt want zo kan ik meegenieten.
Een reactie posten